Mijn medailles
Als eind april duidelijk wordt dat de lintjesregen wederom niet in mijn tuin zal vallen, haal ik mijn medaille uit de la, waarin ik ook mijn diploma’s en geperforeerde paspoorten bewaar. De stoffelijke bezittingen die mij het dierbaarst zijn en die ik in een dood moment aan de keukentafel weleens tevoorschijn haal – bij wijze van conversation piece – liggen zelden daar waar ik dacht dat ik ze gelaten had. Zo heb ik bijvoorbeeld een groene knikker die zeker drie keer over de 66ste graad Noorderbreedte is geweest, maar die zich op het moment van schrijven niet – zoals verwacht – in mijn portemonnee bevindt. Niet dat dat verder wat uitmaakt, want er zijn knikkers genoeg in dit huis en ik kan de beschaafde tafelconversatie gerust aan de hand van een andere groene knikker inleiden. Met mijn medaille ligt het anders. Ik was een kind en wist niet beter dan dat ik de rest van mijn leven eens per jaar door de Veluwse bossen zou wandelen, in het gezelschap van zingende soldaten en graatmagere mannetjes in korte broek.
In het dorp waar ik geboren ben was (is?) de avondvierdaagse het sociale hoogtepunt van het jaar. Een soort gay pride parade voor lelijke heteroseksuelen. (meer…)