Bouwstenen II
Toen uw vrolijke bromsnor nog een vlasbaardje was, ging hij naar een internaat in Heemstede. In de fietsbox van de zestigerjaren flat had hij kort daarvoor in het in onbruik geraakte kolenhok een geheime drumplek gemaakt. Een met een binnenband bespannen blik, een paar wasmiddelenverpakkingen, emmers, plastic welteverstaan, met tape afgeplakte pannendeksels en een juchtleren koffer als basdrum.
Voorwaar een samenraapsel dat beslist tot ongekende roem moest leiden. De cimbalen zaten vast aan een kapstok, aan de voorkant van een oude schoen had uw little Cesar (Zuiderwijk) een uit het muzieklokaal gepikte houten klepel vastgespijkerd. Elke trap tegen de koffer prikte een beetje, maar wie mooi wil zijn casu quo spelen, moet lijden.
Helaas had de transistorradio geen bereik in het kolenhok. Wanneer de toekomstige popster vroeg uit school kwam en zijn moeder nog uit werken was, nam hij de bandrecorder stiekem mee naar beneden. Het verklaart wellicht waarom hij nog steeds deuntjes uit het begin van de vorige eeuw mee kan kwelen. De geur van muziek bestond in die dagen uit een mengsel van kolengruis, zure bommen, rubber, mottige kleren, een zweem van solutie, zo nu en dan een opdrogende regencape en rinse zeep.
De ronde tonnen van een producent die bergen schoon wasgoed beloofde voor een paar luttele centen waren het sterkst. Die kon je zelfs met drumstokken bespelen. In de nieuwbouwwijk groeiden de takken aan de struiken opvallend recht, maar om ontdekking te voorkomen, speelde uw drummertje in spe vrijwel uitsluitend met een paar platte verfborstels. Varkenshaar. ‘Wat hangt er hier in de grote stad toch veel stof in de lucht,’ zei zijn moeder. ‘Moet je die bandrecorder eens zien.’
(meer…)